Ούτος ο θείος Απόστολος καθήμενος εις το τελώνιον, ήτοι εις το κουμέρκιον, ήκουσε να ειπή ο Κύριος εις αυτόν «ακολούθει μοι». Όθεν κατ’ αυτήν την ώραν, αφήκεν όλα και ηκολούθησεν εις τον Κύριον, ποιήσας εν τω οίκω του φιλοξενίαν μεγάλην εις αυτόν. Καθώς λέγει ο ίδιος εις το εδικόν του Ευαγγέλιον. Από τότε δε και ύστερον ήτον συναριθμημένος με τους λοιπούς Αποστόλους. Ούτος, αφ’ ου εδέχθη την δύναμιν του Αγίου Πνεύματος εν τη ημέρα της Πεντηκοστής, και εσοφίσθη τα θεία, τότε έγραψε το Ευαγγέλιόν του με γλώσσαν εβραϊκήν, ύστερον από οκτώ χρόνους της Αναλήψεως του Χριστού. Και έστειλεν αυτό εις τους νεοφωτίστους Ιουδαίους. Διδάξας δε τους Πάρθους και Μήδας, και συστησάμενος Εκκλησίας εις αυτούς και πολλά θαύματα ποιήσας, ύστερον ετελειώθη με φωτίαν υπό των απίστων. Όταν δε ήτον ακόμη ζωντανός ο θείος ούτος Απόστολος, οι μεν άλλοι συμμαθηταί του και συναπόστολοι, επεριήρχοντο ο καθ’ ένας τον τόπον και την πόλιν, οπού έλαβεν εις κλήρον, κηρύττοντες το του Χριστού Ευαγγέλιον. Ούτος δε εις τους Πάρθους ευρισκόμενος, ανέβη μόνος επάνω εις ένα βουνόν και εις αυτό υπέμεινε μονοχίτων και χωρίς στέγην. Αφ’ ου δε επέρασε μερικός καιρός, εφάνη εις αυτόν ως παιδίον, ο Θεός εκείνος, οπού διέπλασεν από το χώμα τον άνθρωπον. Και εξαπλώσας την δεξιάν του, δίδει εις τον Απόστολον μίαν ράβδον και λέγει αυτώ. Λάβε ταύτην, και καταβάς από το βουνόν και πηγαίνωντας εις την πόλιν Μυρμήνην, φύτευσον την ράβδον ταύτην εις το κατώφλιον του εκείσε αγίου οίκου. Η οποία ριζωθείσα και υψωθείσα από την εδικήν μου δεξιάν χείρα, θέλει γένη δένδρον πολύκαρπον. Και από μεν τα άκρα των κλάδων του, θέλει καταβή γλυκασμός μέλιτος, από δε τας ρίζας του, θέλει αναβλύσει πηγή ύδατος, από την οποίαν λουόμενοι οι θηριογνώμονες άνδρες της πόλεως και από τον γλυκασμόν του δένδρου μεταλαμβάνοντες, θέλουν γλυκανθούν κατά τας αισθήσεις και θέλουν παύσουν από το να πράττουν παρανομίας.

  Τότε ο Ματθαίος δεχθείς ευλαβώς την δοθείσαν ράβδον υπό του Κυρίου, αφήκε το βουνόν και επήγεν εις την Μυρμήνην. Η δε γυνή του βασιλέως των Πάρθων Φουλβάνα ονόματι, πονηρόν δαιμόνιον έχουσα, εσυναπάντησε τον Απόστολον ομού με τον υιόν και νύμφην της. Οίτινες και αυτοί ενεργούντο από ακάθαρτα πνεύματα. Και με φωνάς τραχείας, και με κινήματα άγρια, εφώναζον τριγύρω εις τον Απόστολον λέγοντες, ποίος σε ανάγκασε να έλθης εδώ και εις τους εδικούς μας τόπους; ή ποίος είναι εκείνος οπού έδωκεν εις εσένα την ράβδον ταύτην δια εδικήν μας απώλειαν; Τότε ο Απόστολος του Χριστού με πραείαν φωνήν, τα μεν ακάθαρτα επετίμησε πνεύματα. Τους δε πάσχοντας και ατακτούντας ιάτρευσε, και έκαμεν αυτούς να τω ακολουθούν με ευταξίαν και φρονιμάδα. Ο δε της πόλεως εκείνης Επίσκοπος, Πλάτων ονόματι, μαθών την παρουσίαν του Αποστόλου, ευγήκεν έξω της πόλεως με τον κλήρον και τον προϋπάντησε. Και οι δύω ομού εμβήκαν μέσα εις την πόλιν έμπροσθεν εις όλους. Τότε ο Απόστολος ακουμβίσας την ράβδον εις την γην, εδοξολόγησε τον Θεόν, οπού εφάνη εις αυτόν ως παιδίον, και τον επρόσταξε να κάμη τούτο. Και ω του θαύματος! παρευθύς η ξηρά ράβδος ερριζώθη και κλάδους και καρπούς ανεβλάστησεν, οι οποίοι έσταζον την γλυκύτητα του μέλιτος, καθώς είπεν ο Κύριος. Ανέβλυσε δε και κοντά εις την ρίζαν μία βρύσις καθαρωτάτη και γλυκυτάτη. Ώστε οπού, όλοι οι παρατυχόντες εξεπλάγησαν δια το παράδοξον τούτο θέαμα. Και επειδή η φήμη αύτη διεδόθη εις κάθε μέρος της πόλεως, εσύντρεχον όλα τα πλήθη δια να ιδούν το παράδοξον. Οι οποίοι απολαμβάνοντες την εκ του δένδρου γλυκύτητα, και λουόμενοι από την πηγήν, παρευθύς απέβαλον από την ψυχήν τους την μανίαν και θηριώδη ωμότητα, οπού είχον εις την πλάνην της ειδωλολατρείας. Πολλά λοιπόν παθών από τον βασιλέα ο του Κυρίου Απόστολος, και δια πυρός τελειωθείς, ύστερον έκαμε τον βασιλέα να επιστρέψη εις την του Χριστού πίστιν, δια του θαύματος οπού ενεργήθη με το μέσον του αγίου λειψάνου του. Όστις βασιλεύς βαπτισθείς, μετωνομάσθη Ματθαίος. Και συντρίψας τα είδωλα, εκατάπεισε τους υπηκόους του και επίστευσαν όλοι εις τον Χριστόν. Είτα και Επίσκοπος γενόμενος, αφήκε τον θρόνον εις τον υιόν του, κατά την διάταξιν, οπού εποίησεν εις αυτόν εν οπτασία ο θείος Απόστολος.

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α’.